11 april 2025, door MorpurgoMedia.nl voor mijnAmstelveen.nl

Ik open de deur van de schuur, want hier staan alle essentiële gereedschappen voor tuinonderhoud deze lente. Terwijl ik de deur vastzet met een haak – een voorzorgsmaatregel die ik met pijnlijke ervaring heb geleerd – werp ik een blik naar binnen. Eerder sloot de deur zich spontaan achter me, waardoor ik gevangen zat tussen de schuurdeur en de schuttingdeur. Een bijzonder effectieve escaperoom, alleen zonder hints en met mijn telefoon veilig buiten bereik op de salontafel. Gelukkig blies de wind zich destijds op tot mijn persoonlijke redder en gaf de deur een duwtje in de goede richting.

Afijn, terug naar het nu. Bij binnenkomst snuif ik onmiddellijk een geur op die je liever niet ruikt in een schuur: vocht. Niet het frisse, regenachtige boslucht-vocht, maar het onheilspellende “hier klopt iets niet”-vocht. Ik kijk instinctief omhoog, want lekkage betekent normaal gesproken natte plekken, schimmelkringen of een klein binnenregentje. Maar nee, geen zichtbare sporen. Toch een tikkeltje verdacht.

Dan herinner ik me wat er zich boven mijn hoofd bevindt: een groen dak. Klinkt milieubewust, toch? Een paar honderd kilo aarde en stenen, met plantjes die hun best doen om het dak mooi en natuurlijk te houden. In theorie fantastisch, in de praktijk… tja. Blijkbaar had ik iets over het hoofd gezien bij mijn berekeningen. Ik had rekening gehouden met wateropslag door de planten, maar wat ik niet had ingecalculeerd: sneeuw is geen water. Het blijft liggen, hoopt zich op, en transformeert uiteindelijk in ijs zonder braaf weg te lopen via een gootje. En, verrassing: sneeuw is drie à vier keer zo zwaar als water naarmate het compacter wordt.

Dan is er nog de factor tijd. Een gloednieuw dak kan best wat hebben, maar een dak dat al tien jaar lang geduldig kilo’s aarde, regen én mijn optimisme draagt, begint op een gegeven moment te protesteren. En dat protest klinkt als een doffe, sompige “aie” wanneer ik met de bezemsteel tegen de dakplanken tik. De eerste helft klinkt nog solide – opluchting – maar bij het laatste deel krijg ik het akoestische equivalent van een spons.

Goed. Tijd voor actie. Als eerste moet dat gewicht eraf, en snel ook. Daarna schoonmaken en de schade opnemen. Mijn hoop is dat het dak, zonder die extra kilo’s, misschien een beetje terugveert. Dan volgt de cruciale vraag: kan ik dit nog redden met vloeibare dakreparatie en een beetje hoop? Of wordt het een volledig nieuw dak?

Ik probeer daar nog maar even niet aan te denken. Eén ding is zeker: ik heb er een langlopend project bij waar ik geen tijd, zin of energie voor heb. Hoe dit avontuur eindigt? We gaan het meemaken. Hopelijk niet in een drijvende schuur.

Geniet van elkaar en het leven.

Eljo Morpurgo