27 oktober 2024 column by MorpurgoMedia.nl

In onze samenleving zijn er vele mantelzorgers, mensen die dag en nacht voor hun naasten klaarstaan. Maar wat als de mantelzorger zelf zorg nodig heeft? Dit verhaal van een partner die al jaren zorgt voor een geliefde in zware revalidatietrajecten, geeft ons een blik op een vaak onzichtbare strijd.

Zij heeft net haar tweede heup laten vervangen door een titanium implantaat. Een eerste operatie in haar vroege jaren vijftig was al een hele opgave, en nu, jaren later, wacht haar opnieuw een langdurig hersteltraject. Een traject dat niet alleen fysiek, maar ook mentaal veel vraagt – niet alleen van haar, maar ook van haar partner die aan haar zijde staat.

Het mantelzorgen begon jaren geleden, toen de eerste heup aan vervanging toe was. Destijds werd gedacht dat zo'n ingreep te vroeg kwam. Na de operatie bleek echter dat de ingreep hard nodig was: de heup was totaal versleten. Vanaf dat moment veranderde het leven van het paar voorgoed. Niet alleen door het herstel, maar ook door de zorg die ze voor elkaar hebben.

De jaren die volgden, stonden in het teken van revalidaties en medische trajecten. Naast de heupoperaties was er ook een complexe operatie aan haar voet, die vanwege de ernst alleen door een specialist kon worden uitgevoerd. Het betekende achttien weken gips en een lange weg naar herstel. Door de aanhoudende pijn werden sterke pijnstillers onvermijdelijk, een medicatie die uiteindelijk zes jaar lang nodig was om de pijn enigszins dragelijk te maken. Dit jaar, 2024, besloot zij echter moedig om te stoppen met deze verslavende middelen, met alle zware afkickverschijnselen die dat met zich meebracht. Maar ze hield vol, en het lukte haar om deze lastige stap te zetten.

Door het stoppen met pijnstilling kwam echter ook de pijn in haar andere heup sterker naar voren. Hoewel haar andere voet ook een operatie nodig had, moest deze wijken voor een spoedoperatie aan de heup. Inmiddels staat de voetoperatie gepland voor eind 2025. De toekomst lijkt duidelijk: wellicht kan ze in 2026 haar leven opnieuw beginnen.

Al die tijd stond haar partner aan haar zijde. Ook voor hem is het zwaar, met eigen fysieke beperkingen en mentale uitdagingen. Toch blijft hij haar steunen, ondanks dat hij zelf ook zorg nodig heeft. Het geeft aanleiding tot een groter vraagstuk: hoeveel mantelzorgers hebben zelf hulp nodig? En wie vangt hen op als zij dreigen om te vallen?

Ironisch genoeg wordt deze vorm van mantelzorg vaak niet officieel erkend. De zorgtrajecten zijn in de ogen van instanties ‘te kort’ of niet als langdurig genoeg om in aanmerking te komen voor officiële ondersteuning.

Het roept de vraag op: moet ons begrip van mantelzorg niet breder worden? De mensen die tussen zorg geven en zelf zorg ontvangen in balanceren, verdienen misschien wel meer erkenning dan ooit.

Geniet van het leven.

Eljo Morpurgo

Reageren kan hier via Mastodon & BlueSky

----------------------

Eljo schrijft in opdracht columns en blog posts voor diverse websites en sociale media. Mocht u een opdracht hebben, neem dan geheel vrijblijvend contact met mij op via deze link.