18 september 2025, door MorpurgoMedia.nl voor mijnAmstelveen.nl

Op de muur bij de trap zat een zilvervisje. Doodstil. Ik zag hem pas toen het licht aansprong. Daar zat hij, in de hoop onzichtbaar te blijven – alsof hij opging in de hypotheekrenteaftrek. Mijn lief had hem waarschijnlijk niet eens gezien. Ik wel, want ik heb een talent voor dingen die er níet horen. Het beestje was ruim een centimeter, dus volgens mijn berekening bivakkeerde hij hier al langer dan de gemiddelde minister in zijn ambt blijft zitten.

Op de muur bij de trap zat een zilvervisje. Doodstil. Ik zag hem pas toen het licht aansprong. Daar zat hij, in de hoop onzichtbaar te blijven – alsof hij opging in de hypotheekrenteaftrek. Mijn lief had hem waarschijnlijk niet eens gezien. Ik wel, want ik heb een talent voor dingen die er níet horen. Het beestje was ruim een centimeter, dus volgens mijn berekening bivakkeerde hij hier al langer dan de gemiddelde minister in zijn ambt blijft zitten.

Ik liep de trap af, greep een wc-papiertje en nam hem mee. Nou ja, eigenlijk veegde ik meer stof van de muur – die zilvervisjes lijken soms net op de ambtenarij: ze zitten stil, doen niks, maar verdwijnen ook nooit vanzelf. Even later zag ik ook nog een spin een web knopen alsof hij een freelance ZZP’er in de creatieve sector was. Ook die kreeg een enkele reis riool. Terwijl ik de wc doorspoelde, dacht ik: er moet iets gebeuren op zolder.

Nu moet je niet denken dat het hier vies is. Integendeel, bezoekers roepen vaak: “Wat is het hier netjes!” Maar de zolder, tja… die valt onder de categorie ‘geheime staatsschuld’. Alles wat je tijdelijk parkeert en nooit meer terugbetaalt. Het is de plek waar je spullen “eventjes” neerzet – en “eventjes” is meestal een periode langer dan het gemiddelde Kamerlid in de politiek blijft.

Onze zolder is dus een soort nationaal archief. Niet digitaal, gewoon lekker analoog. Tussen de koffers voor vakanties, vond ik belastingpapieren die ouder zijn dan sommige medewerkers van de Belastingdienst zelf. En giro-afschrijvingen: 39 euro per maand voor ziektekostenverzekering. Daar koop je tegenwoordig nog geen paracetamol voor bij de apotheek.

En dan die fitnessapparatuur. De hometrainer, de roeimachine, de crosstrainer. Allemaal monumenten van goede voornemens. We hebben er meer tijd in gestoken met schroevendraaiers dan met zweten. Eigenlijk zijn ze de IKEA-variant van ons geweten: eindeloos in elkaar gezet, maar nooit echt gebruikt.

Maar dit jaar, in september, kwam de grote schoonmaak. We gingen samen de zolder op – een soort coalitieonderhandelingen, maar dan met dozen. Na een middag ruzie maken over spullen waar we emotioneel aan vastzitten, hadden we één hoekje leeg. De auto twee keer vol, één keer naar de stort, één keer naar de Boemerang.

En daar hoop je dan dat een ander jouw geschiedenis adopteert. Dat iemand jouw crosstrainer wél gebruikt. Dat je oude lamp alsnog iemands woonkamer verlicht. En dat jouw doos vol garantiebewijzen ooit in een museum komt te liggen met het bordje: “Dit was de tijd dat mensen dachten dat dingen langer meegingen dan vijf jaar.”

En zo voelt de zolder ineens een beetje lichter. Hoewel ik weet: ergens zit er alweer een zilvervisje te wachten, waarschijnlijk met een ondernemingsplan voor een nieuwe start-up.

Geniet van elkaar en het leven.
Eljo Morpurgo