23 mei 2025, door MorpurgoMedia.nl voor mijnAmstelveen.nl

Lief komt in de loop van de middag thuis. Haar vakantie is begonnen en we hebben afgesproken: we gaan een terrasje pakken in Bovenkerk en daar meteen wat eten. Ik heb alvast alle fietsbanden opgepompt, dus we kunnen zo op de fiets stappen voor het korte ritje van twee kilometer.

Bij aankomst zien we meteen dat het gezellig druk is. Het terras is al goed gevuld, fietsen staan in rijen langs de kant. Toch hebben we geluk: er is nog een tafeltje vrij in het midden van het terras. We lopen erheen, gaan zitten en kijken rustig om ons heen. Geen bekenden in zicht, en dat is eigenlijk wel fijn—nu kunnen we het even over onszelf hebben in plaats van over anderen.

De barman komt langs. We bestellen een Chardonnay en een Silversant Blond. Om ons heen klinkt een zomers geroezemoes, dat soms ons gesprek overstemt.

Dan verschijnt er een jonge hond op het toneel, samen met zijn baasje en familie. Hij vindt alles reuze spannend, en als hij doorkrijgt dat er eten wordt geserveerd—waaronder kip saté—begint hij opgewonden te blaffen. De baas grijpt kordaat in: geen eten van tafel. De hond begrijpt het snel en gaat rustig onder de tafel liggen. Terwijl we dit tafereel gadeslaan, zien we in onze ooghoek de overburen voorbijlopen.

We zien ze geregeld, en al járen beloven we dat we hun verbouwde huis nog eens komen bekijken. We zwaaien. Ze nemen plaats aan een tafeltje verderop aan de rand van het terras. Terwijl wij wat kletsen over de mensen om ons heen, staat de buurvrouw ineens aan onze tafel.

Een vrolijk gesprek volgt. We zijn nog steeds uitgenodigd, zegt ze, en moeten nu écht eens langskomen. Ja, natuurlijk, zeggen we, we hebben vakantie dus geef maar een seintje. Ze geeft haar telefoonnummer—de uitnodiging is nu officieel.

Ons bittergarnituur is al even op als de volgende ronde wordt geserveerd: een Zuiderzeeplankje. Gerookte paling, zalm, Hollandse garnalen, een frisse salade en geroosterd brood. Precies wat we lekker vinden bij een borrel. Terwijl we eten, zien we bij de ingang—nu tijdelijk afgesloten met een wachthek—onze andere buren staan, van drie huizen verder. Ze wachten op een tafeltje.

Lief zwaait enthousiast en loopt meteen op de buurvrouw af om haar te omhelzen. Ik blijf zitten, kijk toe en vraag me af waarom zo hartelijk. Als ze terugkomt, zegt ze: “Buuf is jarig vandaag.” Oeps. De hele familie—een man of tien—is inmiddels naar binnen gegaan om te eten. Ik besluit niet achter te blijven, sta op, schraap wat moed bij elkaar en loop naar binnen om alsnog te feliciteren.

Als ik buiten weer ga zitten en een slok bier neem, zegt Lief: “Goed van je. Een overwinning.” We eten de laatste hapjes op en voelen ons voldaan. We zijn allebei moe. Ik reken af, we maken de fietsen los en trappen rustig naar huis.

Thuis ploffen we op de bank, zetten de tv aan en nemen nog een slok van de lente. Wat een heerlijke start van de lente.

Geniet van elkaar en het leven.

Eljo Morpurgo