28 februari 2025, door MorpurgoMedia.nl voor mijnAmstelveen.nl

Al een paar dagen voel ik me stijf en stram, maar vanmorgen is het raak: alles doet pijn. Mijn rug, mijn armen, mijn haar—ja, zelfs mijn wenkbrauwen protesteren. Ik lig in bed en overweeg of dit het moment is om afscheid te nemen van mijn geliefden. Of in ieder geval dramatisch te zuchten, zodat iemand medelijden met me krijgt.

Het is vrijdag, en morgen hebben we een afspraak om met vrienden te gaan eten bij de Chinees in het dorp. Dat leek me een fantastisch idee, toen ik nog een vitaal en gezond mens was. Nu voelt het alsof ik op sterven na dood ben. Toch sleep ik mezelf uit bed, want zelfmedelijden moet je goed voeden, en dat doe je met paracetamol en koffie. In slow motion trek ik een pyjama aan, schiet in mijn sloffen – want als je ziek bent, moet je er ook ziek uitzien – en waggel naar beneden.

Buiten vriest het, en bij elke stap op de trap voel ik hoe mijn spieren klagen. Alsof mijn lichaam in staking is gegaan zonder mij in te lichten. In de keuken werp ik een heroïsche blik op het koffiezetapparaat en de strip paracetamol. Als ik dit overleef, wordt dat misschien mijn biografie: 

"Van griep naar grandeur: de strijd van een man tegen het noodlot."

Maar eerlijk is eerlijk, ik ben niet hond beroerd. Het is meer dat ik niet te ver van de wc verwijderd durf te zijn. En laten we eerlijk zijn, een avondje Chinees eten is alleen leuk als je lekker in je vel zit en niet bang hoeft te zijn dat de nummer 39 met extra saus een sprint naar huis noodzakelijk maakt. Dus we zeggen af. Mijn vriendin vindt het jammer, maar kijkt me tegelijkertijd aan met de blik van een doorgewinterde verpleegkundige die al weet hoe dit verhaal gaat eindigen.

De rest van de dag breng ik door als een soort zielig hoopje mens op de bank. In pyjama natuurlijk, want dat hoort bij de ervaring. Af en toe zucht ik diep, in de hoop op een beetje medelijden. Mijn vriendin kijkt op van haar boek en zegt: “Je hebt gewoon een verkoudheid.”

Ik zucht nóg dieper. “Het is mannengriep.”

Ze rolt met haar ogen. “Je overleeft het wel.”

En ergens weet ik dat ze gelijk heeft. Maar toch, als je zo beroerd bent als ik nu… dan is een beetje dramatiek toch wel op zijn plaats, niet?

Geniet van elkaar en het leven.

Eljo Morpurgo