1 oktober 2025, door MorpurgoMedia.nl voor mijnAmstelveen.n  

Het voelt een beetje alsof we een baby in huis hebben gehaald. De nachten zijn kort, onderbroken en zwaar. Alleen huilen baby’s – en bij ons is het Moos die midden in de nacht besluit dat de tuin écht dringend bezocht moet worden. Met een beetje geluk duurt dit maar weken of maanden, en niet, zoals bij kinderen, járen voordat de nachten weer rustig worden.

Gisteren zag ik dat lief het niet meer trok: uitgeput van het bank-slapen. Dus stelde ik voor dat ik het stokje overnam. Zij naar boven voor een welverdiende lange nacht, ik naar beneden voor mijn eerste nachtdienst met Moos. Klinkt stoer, maar dat wist ik toen nog niet.

De bank omgebouwd tot een soort veldbed, de hondenmand ernaast, lampje zachtjes aan voor de sfeer. Moos lag al te snurken, dus ik kroop onder mijn dekentje en hoopte op hetzelfde. Maar rond twee uur ‘s nachts werd ik wakker van zacht gepiep. Blijkbaar was ik tóch even in slaap gevallen – anderhalf uur om precies te zijn. Met een wattig hoofd en sloffen aan waggelde ik achter Moos aan naar de tuin.

Keurig op zijn kunstgrasmat deed hij een plasje, en ik voelde me bijna trots. Maar terug in zijn mand had Moos andere ideeën: bankhangen of spelen. Ik koos voor de strategie van totale negering. Moos piepen, krabbelen, pootjes op mijn arm zetten – ik deed alsof ik in coma lag. Na een tijdje gaf hij het op, kroop terug in zijn mand en viel in slaap. Alleen jammer dat ík nu klaarwakker lag met plafonddienst.

Net toen ik dacht dat ik misschien toch zou indutten, begon het volgende concert. Horloge: half zes, we hebben dus toch even geslapen. Tijd voor ronde twee. Buiten besloot Moos dat dorre blaadjes een stuk interessanter waren dan zijn plasplek. Uiteindelijk weer naar binnen, waar hij prompt besloot op de vloer zijn bijdrage te leveren. Dweil erbij – verlies incasseren.

Met koffie en een beschuitje begon ik aan de vroege ochtendshow. Moos in sloopmodus: het vest van lief van de bank trekken, speeltjes mishandelen alsof ze de schuldige waren. Ik liet hem begaan. Na wat eten en drinken zakte hij rond half zeven weer in slaap, als een engeltje.

En daar zat ik dan, met mijn tweede koffie, wallen tot op mijn knieën en een slapende pup naast me. Lief boven nog in dromenland, en voor mij was de dag al begonnen. Welkom in het leven met Moos: schattig, slopend en met een vleugje slapstick, mijn dag is begonnen.

Geniet van elkaar en het leven.
Eljo Morpurgo