14 februari 2025, door MorpurgoMedia.nl voor mijnAmstelveen.nl

Op een van de weinige dagen met een vleugje zon deze winter, en een welkome onderbreking van de grijze, grauwe luchten die we al weken gewend zijn. We besluiten, ondanks het bibberweer rond het vriespunt, een wandeling te maken door het Amsterdamse Bos. Gehuld in warme hoge PJ-boots met bontvoering en een winterjas die me zelfs op de Noordpool warm zou houden. Mijn muts stevig over mijn oren en dikke gevoerde leren handschoenen erbij — want ik heb het altijd koud. Mijn gewrichten schreeuwen bij koud weer om warmte, luid en vol overgave.

Lief daarentegen heeft een interne kachel. Terwijl ik eruitzie als een Eskimo op expeditie, wandelt zij nonchalant rond in haar witte leren sneakers en een jas die meer voor de show lijkt dan voor de kou. Al bij de eerste stap heeft ze spijt van de sneakers. Het pad begint namelijk met een gigantische waterplas en modder, precies groot genoeg om als miniatuurmeer door te gaan. We slalommen eromheen en wagen ons verder het bos in. Hier en daar passeren we wandelaars met honden en zelfs een enkele ruiter die de kou in het bos blijkbaar ook trotseren.

We kiezen het rondje langs de Schotse Hooglanders. De parkeerplaats is voor een kwart gevuld, en verder is het heerlijk rustig. De bruggetjes zijn bevroren, met een glibberige laag rijp die onze evenwichtsvaardigheden serieus op de proef stelt. Lief, die nog maar net geopereerd en herstellende is, heeft wat meer moeite. Hand in hand schuifelen we voorzichtig over het ijs — alsof we in een slechte schaatsfilm spelen. De zon, die ons halverwege op het pad begroet, voelt als een warme omhelzing op ons gezicht.

Het laatste bruggetje, net voor het wildrooster, blijkt een uitdaging van Olympische proporties. En dan de finale: het wildrooster. Samen stappen we eroverheen het Hooglander territorium in. De weg is bezaaid met dampende vlaaien, een indrukwekkend mijnenveld waar we ons behoedzaam doorheen navigeren. 

“Je vraagt je toch af waarom ze niet gewoon in het gras doen,” grap ik tegen lief, terwijl we ons voorstellen hoe een hooglander zich waarschijnlijk voldaan omdraait na het zorgvuldig deponeren van zijn bijdrage aan het pad. 

"Misschien is het hun manier om hun territorium extra duidelijk af te bakenen," voeg ik met een knipoog toe.

Aan het einde van het pad staan vijf hooglanders vredig te grazen. Één heeft besloten midden op de weg te blijven staan, alsof hij de baas van het bos is — wat hij waarschijnlijk ook is. Het bordje aan het begin waarschuwde nog: “Houd minimaal vijfentwintig meter afstand.” Tja, onmogelijk als dit kolossale beest met zijn imposante horens het kruispunt blokkeert. Wij kiezen eieren voor ons geld en nemen de afslag eerder naar de parkeerplaats. Rennen voor een hooglander zit er niet in, niet met een kunstheup en niet met gewone heupen.

Bij de auto stampen we onze schoenen uitbundig schoon, in de hoop dat alle “mijnschade” eraf valt. Daarna rijden we richting huis, met een tussenstop bij het tankstation voor verse broodjes. Terwijl Bill Withers “lovely day” op de radio zingt, knikken we instemmend. Ja, het was een heerlijke dag. Thuis eten we onze broodjes — een gezonde optie en eentje met pittige kip — en genieten we na van de kou, de natuur, en de kleine avonturen van de dag. Terwijl we nog wat na mijmeren, grappen we dat zelfs de hooglanders waarschijnlijk tevreden terugkijken op hun eigen dag vol vlaaien en gras.

Geniet van elkaar en het leven.

Eljo Morpurgo