16 juli 2025, door MorpurgoMedia.nl

Ria van ’t Hag was als een oma voor onze zoon en een dierbare vriendin van ons. We leerden haar kennen via Hanneke, de moeder van mijn vrouw. Ria was ouder dan wij, en officieel de collega en vriendin van Hanneke. Na Hannekes overlijden werd ons contact met Ria hechter.

Toen onze zoon Joeri werd geboren, voelde het vanzelfsprekend dat ze een soort oma voor hem werd. Ze was al oppas-oma voor kinderen van vrienden en kennissen en genoot ervan om met Joeri op stap te gaan in Amsterdam – de stad waar ze zich thuis voelde en vol overgave leefde.

Ze kwam in financieel zwaar weer terecht door een valkuil bij Dexia. We probeerden haar in die tijd te ondersteunen waar we konden. Ria was trots en wilde geen geld aannemen. In plaats daarvan kwam ze om de twee weken bij ons strijken – iets wat ze zelfs als hobby beschouwde – en wij betaalden haar daarvoor en ze at avonds mee.

We kookten vaak extra porties die we voor haar invroren, zodat ze thuis alleen nog maar hoefde op te warmen. Deze regeling accepteerde ze maar het waren moeilijke jaren voor haar. Langzaam vond ze haar weg terug. Ze had weer wat spaargeld en kon wat ruimer leven. We gingen geregeld samen uit eten, meestal bij haar favoriete restaurantje Palorma van Shilal in Amsterdam nabij Artis. Soms at zij bij ons, soms wij bij haar – altijd met een goed glas rode wijn erbij. Later kwamen we alleen nog bij ons of gingen we ergens eten; bij haar thuis eten werd haar waarschijnlijk te veel.

Haar gezondheid ging langzaam achteruit. Ze viel een paar keer flink: eerst brak ze haar enkel, later haar pols. Bij haar laatste val – over een gele parkeerdrempel – werd ze van straat getild en thuisgebracht door twee jonge meiden met een taxi. Wie ze waren weten we tot op de dag van vandaag niet, maar onze dank is groot.

Mijn vrouw had bijna dagelijks telefonisch contact met haar en hield haar WhatsApp-status in de gaten. Als Ria online was geweest, gaf dat rust. Zo niet, dan belden we iemand in haar buurt om even te gaan kijken.

Joeri, onze zoon, bezocht haar regelmatig vanuit Haarlem. Soms alleen, soms samen met zijn vriendin. Misschien zag hij haar op latere leeftijd niet meer als een “oma” in de traditionele zin, maar hij hield zielsveel van haar. Ria hoorde bij onze familie, en dat zal altijd zo blijven.

Vanaf haar laatste val ging het steeds minder. Haar luchtwegen werkten slechter, lopen werd lastig, kon in gezelschap minder horend en was soms wat verward. Een griep begin dit jaar sloeg hard toe. Hoewel ze zich erdoorheen vocht, werd haar hartproblemen – waar ze ons lang niets over had verteld – het grootste probleem. Doordat ze was verzwakt konden de artsen haar niet meer behandelen.

Op 12 april 2025, een dag na haar verjaardag, viel Ria in haar woning. Mijn vrouw kreeg geen contact met haar en schakelde iemand in die dichtbij woonde. Ria bleek gevallen in de gang en had een hersenbloeding opgelopen. Na diverse ziekenhuisopnames en opnames in verschillende verzorgingsinstellingen, werd eten een ware strijd voor haar.

Op 7 juli 2025, op 85-jarige leeftijd, is Ria in alle rust overleden. We gaan haar missen, maar het is het goed zo.

Rust zacht, lieve Ria.